จงแดประกบปากสวย อย่างรวดเร็วซิ่วหมินเองก็หลับตารับสัมผัสร้อนแรงของอีกฝ่าย
ลิ้นนิ่มรสหวานของทั้งคู่หยอกล้อกันอย่างสนุกดูดซึมความหวานซึ่งกันและกัน
จงแดจูบเน้นบดขยี้ปากซิ่วหมินจนบวมร่างกายของทั้งคู่ปลดปล่อยความต้องการออกมาอย่างไม่บิดบัง
แต่ลึกๆที่ซิ่วหมินต้องการก็แค่จูบนี้นา..
นี้ผมกำลังทำอะไรอยู่ ไม่ได้นะคุณจงแดเขาเป็นหลุมหลบภัยเขาไม่ใช่แฟนผมนะ
T^T
จงแดจูบเน้นลงมาที่ริมฝีปากซิ่วหมินอีกครั้งก่อนถอนออก
ทั้งคู่หอบเหนื่อยเพราะเกือบขาดอากาศหายใจ ซิ่วหมินเองก็ก้มหน้าด้วยความเขินอายสุดขีด
จงแดเผลอยิ้มออกมาจนตาหยีก่อนจะเริ่มดำเนินการต่อโดยการก้มจูบเบาๆไปที่คอ..
“อ่อ ขอบคุณนะครับ คุณจงแด ผะ ผีมะมันไปแล้ว”
ซิ่วหมินขยับหนี โค้งหัวยุ่งๆของตัวเองถี่ๆแต่มือข้างหนึ่งก็ยังเกาะจงแดไว้ไม่ยอมปล่อย
“ฉันไม่เชื่อ”
จงแดเอ่ยจบก็ดันร่างบางนาบไปกับเตียงใช้สองแขนจับสองข้อมือของอีกฝ่ายไว้
“อ้ะ คะคือ” ซิ่วหมินหายใจไม่ทั่วท้องกลอกตาไปมาใบหน้าแดงจัดไปด้วยฮอร์โมนและความเขินอาย
“นายเริ่มก่อนเองนะ”
“อื้อออออออ” จงแดซุกไซร้ไปที่ซอกคอขาวพรมจูบอย่างรวดเร็ว
ขบกัดจนเป็นรอยแดงทั้งสองข้าง ทำเอาซิ่วหมินครางออกมา
สะโพกเล็กขยับโยกไปด้วยความเสี่ยวกระเส่า
“ผมกลัวว่าผมจะชอบคุณนะครับ อ่ะ อื้อออ”
“นั่นมันเรื่องของนาย ..” จงแดกระซิบไปที่กกหู
ปากสวยยกยิ้มขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะนอนนาบไปกับร่างบางแล้วสบตาคู่สวยปรือๆที่เต็มไปด้วยน้ำตาอ่ออยู่เต็มเบ้า
“คุณจะเป็นหลุมหลบภัยให้ผมได้ใช่มั้ย”
“ก็ตอนนี้ฉันกำลังเป็นของนายไง โง่จริงๆ”
จงแดพูดจบก็ทำให้ซิ่วหมินยิ้มกว้างจนตาจะปิด
จงแดใช้ปลายจมูกของตัวเองหอมลงแก้มแดงตามความต้องการใช้มือเรียวของตัวเองลากจากฝ่ามือเล็กขึ้นมาบีบจับไปตามผิวละเอียดก่อนจะพรมจูบลงคอขาวแล้วลากลงไปเรื่อยๆจนถึงหน้าอก
ซิ่วหมินใช้มือของตัวเองกับไว้ด้วยกันท่าทางเกร็งๆ
จงแดค่อยๆปลดเสื้อของซิ่วหมินออกช้าๆ
เงยหน้ามองขึ้นเห็นร่างเล็กใต้ตัวของเขายังดูเกร็งๆ
จงแดเลยใช้จังหวะนี้จับไปที่ไตแข็งบนอกเนียนที่เริ่มเต่งตึงเพราะมีอารมณ์
“อื้อ อื้ออออ ”
ซิ่วหมินปล่อยมือออกจากกันเปลี่ยนเป็นจับไปที่ผ้าห่มแทนจงแดใช้ปากของตัวเองดูดดุนไตแข็งนั้นจนมันชุ่นช่ำไปด้วยน้ำลายก่อนจะขยับปากของตัวเองพรมจูบลากลงไปที่สะดือหยอกล้อกับผิวสวยๆ
ซิ่วหมินครางเสียงกระเส่าแก่นกายของตัวเองรัดแน่นเรื่อยๆ
ขาวเรียวขยับไปมาพยายามหนีบมันไว้
จงแดขยับออกจากหน้าท้องเนียนกลายเป็นนั่งคร่อมเอวซิ่วหมินไว้
ค่อยๆปลดกางเกงของร่างบางออก
“เลิกเกร็ง มันมาถึงขั้นนี้แล้ว..” จงแดเอ่ยเบาๆ
ค่อยง้างขาอ่อนของซิ่วหมินออกขยับกางเกงไหลลงไปคาที่เข่าพร้อมๆกับตัวเขาเองที่ย่อตัวลงไป..
เห็นเขานิ่งๆแบบนี้พอเห็นขาอ่อนแก่นกายและก้นสวยๆของซิ่วหมิน
ทำเอาใจเขาเต้นรัว ประหม่าขึ้นมาเหมือนกัน
“ไม่เป็นไรนะครับคุณจงแด ผมทำเองได้”ซิ่วหมินพูดอายๆ
เอามือเล็กของตัวเองมาจับแก้มขาวไว้
“จำไว้อย่างนะซิ่วหมิน นายเป็นคนแรกที่ฉันทำให้”
จงแดพูดจบก็ขยับขาอ่อนซิ่วหมินให้อ้าออกอีกครั้งอย่างรวดเร็วพร้อมกับใช้ปากของตัวเองครอบครองแก่นกายร้อนไว้
เขาเองก็ไม่เข้าใจว่ายอมทำอะไรเพื่อให้ซิ่วหมินได้สบายตัวทำไมทั้งๆที่ของตัวเองนั้นปวดหนึบมาตั้งนานแล้ว
“อ้า อ่า อือออ อืม อ่า” ซิ่วหมินครางดังขึ้นเรื่อยๆจุดแข็งของแก่นกายมันถูกชโลมรูดขึ้นลงอย่างนุ่มนวล
“อื้อ อื้อ อื้อออออออ คุณ จะจงแด…”
“ปับ ปับ ปับ” จงแดยังคงชโลมแก่นกายเพิ่มความสุขให้อีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
เสียงกระทบกันระหว่างผิวหนังดังขึ้นเป็นจังหวะ บรรยากาศหวานชื้นมันอบอวนไปพร้อมกับฝนที่ยังตกกระหน่ำ
มันเหมือนสิ่งยั่วยุให้เขาเร้าร้อนกันมากกว่านี้..
“อ้า อ่า เอิ่ม อือออออ ”
จงแดรู้ดีจุดไวของซิ่วหมินกำลังทำงาน
น้ำใสๆเริ่มปริออกเขาจึงปลดปล่อยปากของเขาออกจากแก่นกายซิ่วหมินปล่อยให้คราบสีขาวแตกออกมาทั่วไปหมด
“อ้า…” ร่างบางร้องลากเสียงยาวทำเอาจงแดขำในความน่ารัก
เขาสายหัวเบาๆก่อนจะขยับร่างกายไปนอนข้างๆซิ่วหมินและค่อยๆปลดผ้าที่พันอยู่รอบเอวตัวเองถึงมันจะเริ่มหลุดมาตั้งนานแล้วก็ตาม
“ซ่า!! ”
“เปรี้ยง!! ”
ฟ้าฝนเป็นใจ
มันร้องก้าวประกาศความเร้าร้อนอีกครั้งซิ่วหมินรีบขยับตัวเองมาคว้าตัวจงแดแล้วกอดไว้ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่เนิบนาบไปด้วยกัน
จงแดก้มมองหน้าหวานที่ซกอยู่ที่อกเขามันเป็นการแอบแต๊ะอั๋งที่ตัวเขาเองก็แกล้งทำเป็นไม่รู้
ซิ่วหมินใช้ปากบวมๆของตัวเองจูบไปที่หน้าอกเขาอยู่
“ขอบคุณนะครับหลุมหลบภัยของผม”
“อย่ามาเนียน คนโรคจิตขอบแอบจูบหน้าอกชาวบ้าน”
ซิ่วหมินกระดกหัวหน้าแดงปรี๊ด “คุณจงแดรู้เหรอครับ”
“อย่าช้าสิฉันจะโมโหแล้วนะ!”
“คิๆ ผมเขินมากเลยอะครับ” ซิ่วหมินพูดเบาๆยิ้มหวานให้จงแดเองก็เม้มปากใส่พยายามไม่หลุดยิ้มไปมากกว่านี้ก่อนจะนอนหงายแล้วกอดซิ่วหมินพลิกขึ้นมาด้านบน
เขาขยับใบหน้าของตัวเองไปจูบซิ่วหมินอีกครั้ง ร่างเล็กจูบกลับอย่างรู้จังหวะก่อนจะค่อยๆเป็นคนเดินเรื่องราวต่อโดยการเคลื่อนที่ไปด้านลงสะโพกจงแดมือเล็กจับไปทั่ว
ค่ำคืนนี้เขาได้สัมผัสหลุมหลบภัยของเขาได้อย่างคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม
แก่นกายของจงแดชุชันขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
มันรัดเสียจนปวดหนึบแต่จงแดเองก็ไม่อยากเร่งซิ่วหมินนัก
มือเรียวค่อยๆจับมันด้วยความเคาะเขินไม่หยุด ก่อนจะรุดขึ้นลงให้จงแดรู้สึกสบาย
“อืออ เอิ่ม อ่า” จงแดหลับตาครางกระเส่า
ปล่อยให้ซิ่วหมินทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
ปากเล็กค่อยๆบรรจงอมแก่นกายใหญ่โตจนมิด
ขยับเข้าออกช้าๆ
“อืม อือ อือออออ อ่า” จงแดครางอีกครั้ง
แต่ก็ไม่ทันไรเขาก็พูดขึ้นมา
“ฉันรอไม่ไหวแล้ว”
“คะครับ?” ซิ่วหมินเงยหน้าขานเป็นจังหวะเดียวที่จงแดลุกนั่งแล้วอุ้มซิ่วหมินให้คร่อมเขาไว้ตรงเอว
ก่อนจะใช้มือของตัวเองลูบไปที่ก้นสวยของอีกฝ่ายซิ่วหมินเองก็ปล่อยให้จงแดทำตามใจที่ต้องการนิ้วเรียวของจงแดลากเข้าไปที่ช่องทางรักสีหวานให้มันตื่นตัวซิ่วหมินกระดกสะโพกร้องครางๆเบา
จงแดไม่รอช้ายัดแก่นกายแข็งๆของตัวเองเข้าช่องทางรักแน่นๆของซิ่วหมินทันที
“อ้ะ อ้ะ เจ็บ อ้า” ซิ่วหมินร้องลั่น
จงแดขยับสะโพกเข้าออกเป็นจังหวะเนื้อเนียนของทั้งคู่สีกันจนเกิดเสียง
แก่นกายขยับเข้าออกแรงขึ้นและแรงขึ้น
“อ้ะ อ้ะ อ้าอ้ะ อ้ะ”
“เอิ่ม ขยับใหม่กันดีกว่านะ” จงแดครางเอ่ยบอก
เขาขยับในท่าที่สบายกว่าเดิมเปลี่ยนให้ซิ่วหมินนอนบนเตียงให้สบายตัวแลว้เขาจะเป็นคนเดินเรื่องต่อเอง
“อื้อ อื้ออ จงแดครับ” ซิ่วหมินเสียวไปทั่วร่างกายเขานอนนาบลงเตียงนุ่มมือไม้ลูบไล้ไปทั่วร่างกายตัวเอง
จงแดเมื่อขยับในท่าเข้าที่แล้วก็ก็อัดแก่นกายเข้าจนมิดอีกครั้ง
“อ้า อ้ะ อ้ะ
อ้ะ ”
แล้วกระแทกเข้าออกแร่งขึ้น
บรรเลงเพลงสวาทไปเรื่อยๆ
“อ้า เจ็บ
จังละเลย อ้ะ อ้ะ ครับ”
“เอิ่ม อีกนิดนะ”
“อ้ะ อ้ะ อ้าอ้ะ อ้ะ” ทังคู่ครางกันเสียงกระเส่าใส่กันอย่างเร้าร้อน
ยังคงบรรเลงต่อไม่ขาดตอน
‘พั่บๆๆๆๆๆๆๆๆๆ’
“อ้ะ อ้ะ อ้ะ อ้า ระแรง แรง”
มันใกล้จุดสุดยอดของทั้งคู่เต็มทน
จงแดใส่ความสวาทลงไปไม่ยั้ง เหงื่อเม็ดใสผุดออกทั่วร่างกายของทั้งคู่ มือเรียวของจงแดจับไปที่สะโพกของซิ่วหมินบีบมันเบาๆ
“อ่า ใกล้แล้ว”
“แผละ…”
“อ้ะอา อ่า” ในที่สุดทั้งคู่ก็ถึงจุดสุดยอดของอารมณ์
น้ำสีขาวขุ่นเลอะออกมาจากช่องทางรักของซิ่วหมินทับร่อยรอยเดิมจากการปลดปล่อยครั้งแรก
จงแดหอบกระเส่าล้มตัวนอนลงข้างๆซิ่วหมิน
ซิ่วหมินเองก็เหนื่อยไม่แพ้กันทั้งคู่นอนข้างๆกันซักพัก
ความเงียบเริ่มปกคลุมจากการหยุดตกของฝน ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดลงแต่ความสุขเล็กๆและความผ่องโตในหัวใจของซิ่วหมินมันยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำถูกไหม..ฮรือ แต่ผมเจ็บมากๆเลย…แต่อีกส่วนในความเจ็บนั้นผมมีความสุขจัง คุณจงแดกำลังนอนจ้องหน้าผม >< เขาคิดอะไรอยู่นะ
ผมเขินทำตัวไม่ถูก มันเงียบจนจะได้ยินเสียงใจเต้นของผมแล้วนะ
“ฉันว่าเราไปนอนโซฟากันเถอะ มันเลอะฉันนอนไม่ได้”
=____________= อนามัยที่หนึ่งสินะ
“คุณจงแดนอนไปเถอะครับเดียวผมออกไปนอนด้านนอกให้เอาผ้าที่เลอะมาให้ผมก็ได้”
“ไม่ ถ้านายไปนอนคนเดียวแล้วผีเข้าล่ะ
นอนกับฉันนี้แหละดีแล้ว”
“อะเดียวครับคุณจงแด!! เย้ยย”
จงแดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วสะบัดผ้าห่มออกไปอีกทางพร้อมกับดึงผ้าปูเตียงตลบห่อตัวซิ่วหมินไว้แล้วช้อนอุ้มตัวขึ้นแรงๆ
“อยากจะเจ็บตัวอีกรอบเหรอไง นอนแก้ผ้าอยู่ได้
นายนี่มันไม่เคยรู้อะไรเลยจริงๆ!”
“งื้อออ ผมขอโทษครับ”
ตอบจบก็หมุดหน้าตัวเองกับอกของจงแดอีกตามเคย
ผมกำลังจะร้องไห้ T/////T ผมเขิน
ผมไม่ไหวแล้ว
2.gif)